Πριν από μερικές ημέρες σε ανάρτηση της ιστοσελίδαςείχαμε κάνει αναφορά στον Α.Ν. 651/70, το νόμο της Χούντας, σύμφωνα με τον οποίο οι εργασιακές σχέσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών θέτονταν αυστηρά κάτω από κρατική επιτήρηση. Ανατρέχοντας στο αρχείο της ΟΙΕΛΕ βρεθήκαμε μπροστά σε μια ακόμη ιστορική «έκπληξη». Όχι μόνο η χούντα του Παπαδόπουλου, αλλά ούτε καν η Χούντα του Μεταξά τόλμησε να υποβιβάσει τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς σε αναλώσιμους υπαλλήλους. Το σκεπτικό του ΑΝ 2545 «Περί ιδιωτικών σχολείων» που σ’ ένα βαθμό διασφάλισε εργασιακά τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς ήταν το ακόλουθο: «α) Η ιδιωτική εκπαίδευσις δεν πρέπει κατ’ αρχήν να θεωρηθή εμπορική επιχείρησις. β) Τα ιδιωτικά σχολεία δέον να λειτουργώσι πάντοτε, ως και τα δημόσια, εντός του πλαισίου των Εθνικών, θρησκευτικών και πάτριων καθόλου παραδόσεων», γ) Είναι απαραίτητος η ευλαβής και απαρέγκλιτος τήρησις των νόμων και διαταγμάτων των διέποντων την ιδιωτικήν εκπαίδευσιν».
Το ότι μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση συμπεριφέρεται απέναντι στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς με μεγαλύτερη σκληρότητα και αυταρχικότητα από ότι μια ολοκληρωτική κυβέρνηση, δεν αποτελεί μόνο πρόκληση απέναντι στην ιστορία και στον κόσμο της εκπαίδευσης. Αποτελεί κυρίως καμπανάκι κινδύνου για το πού οδεύει η χώρα με τη συγκεκριμένη πολιτική που απαξιώνει τα δημόσια αγαθά και εκχωρεί τα πάντα σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Διότι υπάρχει η ολοκληρωτική πολιτική των τανκς, υπάρχει όμως (και ανθεί εσχάτως στον ευρωπαϊκό Νότο) η ολοκληρωτική πολιτική των αγορών που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και εξαθλιώνει τους πολλούς προς όφελος ολίγων και εκλεκτών του εκάστοτε καθεστώτος.