Οι ραγδαίες και δραματικές εξελίξεις στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης και ο αγώνας που ξεκινούν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί έφεραν στο μυαλό μας ένα σπουδαίο συνάδελφο, επιστήμονα και συνδικαλιστή, το Γιώργο Φυσάκι. Ο ιστορικός Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ που υπήρξε ουσιαστικά ο θεμελιωτής του κλάδου μετά τη Χούντα, που έδωσε νικηφόρες μάχες για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς κερδίζοντας, μετά από πολυήμερες απεργίες, σημαντικές κατακτήσεις, έδινε πάντα το παράδειγμα του έντιμου και αταλάντευτου αγώνα, εμπνέοντας τους συναδέλφους του.
35 χρόνια μετά συνθήματα της ΟΙΕΛΕ εξακολουθούν να είναι επίκαιρα ακόμη και σήμερα. Τη χρονιά 1976-77 οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί πληροφορήθηκαν την πρόθεση του τότε Υπουργού Παιδείας Γ. Ράλλη να μετατραπούν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί σε υπαλλήλους. Ξεκίνησαν τότε μαζικές απολύσεις ιδιωτικών εκπαιδευτικών, κυρίως συνδικαλιστών αλλά και ανθρώπων που αρνούνταν να παρανομήσουν στα σχολεία τους. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί με επικεφαλής τον ιστορικό Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Γιώργο Φυσάκι σε ογκώσεις συνελεύσεις αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας. Και πράγματι. Με τη συμμετοχή περίπου του 97% των ιδιωτικών εκπαιδευτικών η απεργία, που ξεκίνησε στις 20/4/1977, κράτησε 43 ολόκληρες ημέρες, μέχρι που η τότε κυβέρνηση αποφάσισε την επιστράτευσή τους (είπαμε, η ιστορία επαναλαμβάνεται). Σύνθημα το περίφημο «οι ιδιοκτήτες κάνουν αγώνα με τα λεφτά τους για τα λεφτά τους, εμείς κάνουμε αγώνα με το δίκιο μας για την Παιδεία». Ο αγώνας, όμως, αυτός αποτέλεσε την αρχή για τη θεμελίωση σταθερών εργασιακών σχέσεων για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς μέχρι και την εποχή των μνημονίων…
Και τότε και σήμερα οι πρωταγωνιστές ίδιοι. Ιδιοκτήτες που επιχειρούν να επιβάλουν το νόμο της ζούγκλας στα ιδιωτικά σχολεία (η εφημερίδα «Ιδιωτικός Εκπαιδευτικός» της εποχής περιγράφει ακόμη και ξεμάλλιασμα (!) ιδιωτικής εκπαιδευτικού που απεργούσε από ιδιοκτήτη), κυβερνήσεις που προστατεύουν το δίκαιο του εργοδότη (και τα υπερκέρδη του) αντί για το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης και ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί που εν μία νυκτί λόγω της ανίερης σύμπραξης Υπουργείου Παιδείας και σχολαρχών μετατρέπονται σε αμνούς επί σφαγή.
Η ηρωική απεργία του 1977 έδειξε ένα και μόνο πράγμα. Ότι τ’ αγαθά κόποις κτώνται. Τίποτε δεν θα κερδηθεί από την ασφάλεια του καναπέ. Οι εξελίξεις είναι δραματικές για όλους εμάς, για τις ζωές μας, για την αξιοπρέπειά μας. Το παράδειγμα των συναδέλφων μας 35 χρόνια πριν είναι βροντερό. Αγώνας μέχρι τέλους.
35 χρόνια μετά συνθήματα της ΟΙΕΛΕ εξακολουθούν να είναι επίκαιρα ακόμη και σήμερα. Τη χρονιά 1976-77 οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί πληροφορήθηκαν την πρόθεση του τότε Υπουργού Παιδείας Γ. Ράλλη να μετατραπούν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί σε υπαλλήλους. Ξεκίνησαν τότε μαζικές απολύσεις ιδιωτικών εκπαιδευτικών, κυρίως συνδικαλιστών αλλά και ανθρώπων που αρνούνταν να παρανομήσουν στα σχολεία τους. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί με επικεφαλής τον ιστορικό Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Γιώργο Φυσάκι σε ογκώσεις συνελεύσεις αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας. Και πράγματι. Με τη συμμετοχή περίπου του 97% των ιδιωτικών εκπαιδευτικών η απεργία, που ξεκίνησε στις 20/4/1977, κράτησε 43 ολόκληρες ημέρες, μέχρι που η τότε κυβέρνηση αποφάσισε την επιστράτευσή τους (είπαμε, η ιστορία επαναλαμβάνεται). Σύνθημα το περίφημο «οι ιδιοκτήτες κάνουν αγώνα με τα λεφτά τους για τα λεφτά τους, εμείς κάνουμε αγώνα με το δίκιο μας για την Παιδεία». Ο αγώνας, όμως, αυτός αποτέλεσε την αρχή για τη θεμελίωση σταθερών εργασιακών σχέσεων για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς μέχρι και την εποχή των μνημονίων…
Και τότε και σήμερα οι πρωταγωνιστές ίδιοι. Ιδιοκτήτες που επιχειρούν να επιβάλουν το νόμο της ζούγκλας στα ιδιωτικά σχολεία (η εφημερίδα «Ιδιωτικός Εκπαιδευτικός» της εποχής περιγράφει ακόμη και ξεμάλλιασμα (!) ιδιωτικής εκπαιδευτικού που απεργούσε από ιδιοκτήτη), κυβερνήσεις που προστατεύουν το δίκαιο του εργοδότη (και τα υπερκέρδη του) αντί για το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης και ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί που εν μία νυκτί λόγω της ανίερης σύμπραξης Υπουργείου Παιδείας και σχολαρχών μετατρέπονται σε αμνούς επί σφαγή.
Η ηρωική απεργία του 1977 έδειξε ένα και μόνο πράγμα. Ότι τ’ αγαθά κόποις κτώνται. Τίποτε δεν θα κερδηθεί από την ασφάλεια του καναπέ. Οι εξελίξεις είναι δραματικές για όλους εμάς, για τις ζωές μας, για την αξιοπρέπειά μας. Το παράδειγμα των συναδέλφων μας 35 χρόνια πριν είναι βροντερό. Αγώνας μέχρι τέλους.