«Μια καινούρια ημέρα ξημέρωσε για τα ιδιωτικά σχολεία
Μια μέρα με καθαρότερο αέρα και φωτεινότερο ήλιο (ίσως εννοεί εδώ του ΠΑΣΟΚ, του οποίου τυγχάνει και μέλος) για όλους μας
Και μπορούμε να ανασάνουμε καλύτερα»
Για τους ελάχιστους συναδέλφους που εξακολουθούσαν, λόγω καλόπιστης αφέλειας, να πιστεύουν ότι οι σχολάρχες τους έβλεπαν ως «συναδέλφους», το πιο πάνω κείμενο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Με ζωηρές μεταφορές οικολογικού περιεχομένου ο (σοσιαλιστής) Πρόεδρος του ΣΙΕΙΕ δημόσια παραδέχεται ότι προκαλούν αλλεργία και σ’ αυτόν και στην κρατικοδίαιτη συντεχνία στην οποία ανήκει:
- Εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα για τους εκπαιδευτικούς που ισχύουν σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο
- Η συνταγματικά κατοχυρωμένη ισονομία ανάμεσα σε μαθητές δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων
- Το σχολείο ως χώρος παροχής δημόσιου αγαθού, ως φορέας πολιτισμού και αγωγής
Συνήθως, στην περίοδο των Μνημονίων, οι ευνοημένοι εργοδότες έπαιρναν το νομοθετικό δωράκι τους, φιλούσαν το χέρι των πολιτικών τους νονών και αποχωρούσαν σιωπηλά, έχοντας τουλάχιστον την ελάχιστη αίσθηση αξιοπρέπειας να μην καυχηθούν για ένα έγκλημα. Φαίνεται, όμως, ότι για τον ΣΙΕΙΕ, μια από τις πρώτες εργοδοτικές συντεχνίες που πίσω από την πλάτη των κοινωνικών εταίρων έσπευσε στην τρόικα για να ζητήσει τη μετατροπή της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε Φαρ Ουέστ, ο αμοραλισμός περισσεύει.
Θα έπρεπε όμως να γνωρίζουν ο Πρόεδρος και τα μέλη του ΣΙΕΙΕ ότι η δράση προκαλεί την αντίδραση. Και ότι δεν θα υπάρχει για πάντα η ίδια, εξωφρενικά ευνοϊκή υπέρ αυτών πολιτική κατάσταση κι ότι σύντομα ίσως βρεθούν αυτοί στη θέση του πολιτικά ευάλωτου. Αφιερώνουμε, λοιπόν, κι εμείς με τη σειρά μας στον …τροβαδούρο των σχολαρχών, ένα δανεικό τραγουδάκι κι ας το έχει και αυτός και οι φίλοι του υπόψη τους το ερχόμενο διάστημα:
Μην κοιτάς που `μαι μπατίρης
μην κοιτάς που `μαι φτωχός
κάποια μέρα κάποια μέρα
θα γυρίσει κι ο τροχός
Η καρδιά μου έχει μαυρίσει
και μαυρίζει συνεχώς
κάποια μέρα θα γυρίσει
κι ο μπαμπέσης ο τροχός